مکتب کلاسیک (نظریه لیبرالیسم اقتصادی)، بر اساس فلسفه اصالت فرد در
امور اقتصادی، در سال 1776 در انگلستان بنیان نهاده شد. آدام اسمیت
(1790-1723) دانشمند اسکاتلندی‌الاصل انگلیسی در این سال کتاب معروف خود را
تحت عنوان "پژوهشی درباره ماهیت و علل ثروت ملل" انتشار داد. با این کتاب،
او به‌عنوان بنیان‌گذار علم اقتصاد و مکتب کلاسیک شناخته شد. کتاب اسمیت
جامع‌ترین کتابی بود که تا آن زمان راجع به سازمان‌های اقتصادی نوشته می‌شد
و ضمنا اولین کتابی بود که در قرن هیجدهم با روشی نو و بنیانی علمی در علم
اقتصاد نگاشته می‌شد. در سال 1871 با ظهور اقتصاددانانی مثل ویلیام
استانلی جونز، کارل منگر و لئون والراس، هر سه با تأکید بر اهمیت و اصالت
مطلوبیت، مکتب نئوکلاسیک را پایه‌گذای کردند و مکتب جدید دیگری به اقتصاد
ارائه گردید. [1]
مهمترین اصول و عقاید اقتصادی کلاسیک‌ها [2]
1. حداقل دخالت دولت؛ اولین اصل مکتب کلاسیک این است که
بهترین دولت دولتی است که حداقل دخالت را در امور دارا است. این اصل به اصل
لسفر معروف است. اصطلاح لسفر یک اصطلاح فرانسوی
(lassiez faire: let them do it)
و
به‌معنای "بگذار بگذرد" است. نیروهای بازار آزاد و رقابتی، تولید، مبادله و
توزیع را هدایت و راهنمایی خواهند کرد. اقتصاد به‌گونه‌ای عمل می‌کند که
به خودی خود، خودش را اصلاح کرده و تمایل به سمت اشتغال کامل، بدون دخالت
دولت در آن وجود دارد. دخالت دولت تنها باید محدود به اعمال حقوق مالکیت،
تمهیدات دفاع ملی و تعلیم و تربیت عمومی شود.
2. رفتار اقتصاد مبتنی بر حداکثر کردن منافع
شخصی؛ اقتصاددانان کلاسیک بر این باورند که رفتار بر پایه حداکثر کردن
منافع شخصی، اساس طبیعت بشر را تشکیل می‌دهد؛ که در آن تولیدکنندگان برای
به‌دست آوردن منافع، به تولید کالاها و خدمات می‌پردازند، کارگران برای
به‌دست آوردن دستمزد، خدمات نیروی کارشان را ارائه می‌دهند و بالاخره
مصرف‌کنندگان، برای ارضای خواسته‌هایشان کالاها را خریداری خواهند کرد.
3. هماهنگی و عدم تضاد بین منافع شخصی و اجتماعی؛ اقتصاددانان
کلاسیک در مجموع بر هماهنگی منافع در یک اقتصاد بازار تأکید داشتند.
به‌طوری که افراد با تعقیب و دنباله‌روی منابع فردی خودشان، بهترین منافع
را برای جامعه به‌وجود خواهند آورد.
4. اهمیت داشتن تمام منابع و فعالیت‌های
اقتصادی؛ کلاسیک‌ها به این موضوع اشاره می‌کنند که تمام منابع اقتصادی از
قبیل زمین، نیروی کار، سرمایه و توانایی مدیریتی و به‌همین صورت تمامی
فعالیت‌های اقتصادی از قبیل کشاورزی، تجارت، تولید و مبادلات بین‌المللی
همگی در تجمع ثروت ملل دخالت و شرکت دارند. در حالی‌که پیشگامان آن‌ها یعنی
مرکانتلیست‌ها و فیزیوکرات‌ها به ترتیب بر این باور بودند که ثروت از راه
تجارت و کشاورزی به‌دست خواهد آمد.
5. رشد اقتصادی بلندمدت؛ مسئله اساسی در اقتصاد
کلاسیک، رشد اقتصادی بلندمدت است. اقتصاددانان کلاسیک، اقتصاد را عمدتا از
مقوله کلان می‌دانستند و به‌جز موارد بسیار کمی، دغدغه اقتصاد خردی
نداشتند. اقتصاددانان کلاسیک، اصولا عالمان اقتصاد کلان بودند و به‌مسئله
تخصیص اقتصادی منابع در اقتصاد خرد توجهی نداشتند.[3]
پایه‌های نظری مکتب کلاسیک[4]
مهمترین پایه‌های نظری اقتصادی مکتب کلاسیک را که در ارتباط
مستقیم با نظام اقتصاد سرمایه‌داری است و در واقع توضیح‌دهنده فلسفه و نحوه
عملکرد این نظام است را می‌توان در دو نظریه خلاصه کرد:
1.
انسان اقتصادی؛ محور نظریات کلاسیک‌ها را انسان اقتصادی تشکیل می‌دهد؛ که
بر مبنای اصول عقلانی اقتصادی رفتار می‌کند. حس خودخواهی، نیروی مؤثر
پویایی برای وقایع اقتصادی است. رفتار عقلانی انسان، تصمیمات او و وقایع را
قابل محاسبه و پیش‌بینی‌پذیر می‌کند و در عین حال عکس‌العمل انسان را در
برابر آمار و اطلاعات موجود، خالی از خطا می‌سازد. همین محاسبه‌پذیر بودن
تصمیمات انسان، یکی دیگر از زمینه‌های نظریه مکانیسم بازار و تعادل خودکار
را فراهم می‌کند.
2. مکانیسم بازار؛ بسط آزاد خودخواهی، به
خودی خود از طریق عمل نیروها، به هماهنگی اقتصادی می‌انجامد که در نتیجه به
تعادل مستمر منتهی می‌شود. این همان دست نامرئی است که به‌گفته اسمیت
بازار را هدایت می‌کند. از حس خودخواهی اصل رقابت نیز سرچشمه می‌گیرد؛ که
یک عامل اجتماعی را شکل می‌دهد. رقابت، حس خودخواهی افراد را در چارچوب خود
هدایت می‌کند. برنامه‌های اقتصادی افراد که به‌وسیله رقابت آزاد تنظیم
شده‌اند، از طریق مکانیسم قیمت‌ها در بازار تلفیق شده و به این وسیله،
تعدیل بهینه علایق صورت می‌پذیرد.
اقتصاددانان کلاسیک[5]
اقتصاددانان کلاسیک (لیبرالیست‌های کلاسیک) را به دو دسته
می‌توان تقیسم کرد. یک دسته اقتصاددانان خوش‌بین مانند: آدام اسمیت، ژان
باتیست سه و باستیا و یک دسته بدبین‌ها مثل رابرت مالتوس، دیوید ریکاردو و
جان استوارت میل هستند. دسته خوش‌بین‌ها به پیروی از عقاید سردسته
کلاسیک‌ها (آدام اسمیت) عقیده داشتند؛ که اصالت فرد و نظام‌های اقتصادی یا
جریان طبیعی اقتصاد، موجب رفاه و خوشبختی جامعه خواهد شد و دسته بدبین‌ها
ضمن قبول همان قواعد، اجرای آزاد همان قوانین مکشوفه را موجب فقر و بر اثر
آن، سرانجامی شوم و آینده‌ای تاریک برای جامعه انسانی پیش‌بینی می‌کردند.
مالتوس با نظریه افزایش جمعیت و ریکاردو با نظریه افزایش رانت(بهره
مالکانه)، آن‌چنان احساس بدبینی به آینده به‌وجود آورده بودند که به علم
نوبنیاد اقتصاد، علم شوم لقب داده شد. در این میان، عقاید استوارت میل
بینابین و در حقیقت سنتزی از دو جریان فکری شد.
هرکدام از
اقتصاددانان کلاسیک، در برخی از ابعاد نقش‌آفرینی نسبی بیشتری داشته‌اند.
آدام اسمیت در پیوند دادن اندیشه اقتصاددانان قبلی و طراحی نظام کلی
کلاسیک، آغازگر راه است و پایه‌های اولیه را مستحکم می‌کند و حلقه پیش از
کلاسیک و کلاسیک را می‌سازد. ریکاردو، بنتام و مالتوس بدنه علم و مکتب را
ساخته و تکامل می‌بخشند. استوارت میل کلاسیک را به اندیشه‌های بعد از
کلاسیک پیوند می‌زند. اگر اسمیت حلقه‌گذار پیش از کلاسیک است، میل رساننده
پیام به بعد از آن است.
متفکران اصلی تکامل‌دهنده اندیشه کلاسیک
به‌ویژه آدام اسمیت، ریکاردو، مالتوس، استوارت میل و حتی بنتام تقریبا همگی
از اندیشه‌های جامع در اقتصاد، سیاست، فلسفه و اخلاق برخوردار بوده‌اند.
یکی
از نقش‌های مهم اقتصاددانان کلاسیک، پردازش بحث‌های اولیه متدولوژی
اقتصاد، به‌صورت تدوین روش برای صورت‌بندی‌های نظریه‌ها و تحلیل علمی در
اقتصاد است. به این صورت که تقریبا تمامی عناصر ابزارهایی که در علم اقتصاد
امروز به‌کار می‌رود، در آن زمان تعریف و استفاده شده‌اند. هرچند
صاحب‌نظران سوداگرایی (مرکانتلیست‌ها) و طبیعت‌گرایی(فیزیوکرات‌ها) از نظر
تاریخ مقدم بر کلاسیک‌ها هستند و در شکل‌گیری عقاید کلاسیک نقش داشته‌اند،
در عین حال، صورت‌بندی مکتب کلاسیک به‌طور مستقل، از خلاقیت ویژه‌ای
برخوردار است. اندیشه‌های اقتصادی پس از کلاسیک، چه نئوکلاسیک که
تکامل‌دهنده آن است و چه مارکسی، نهادی و تاریخی که منتقدان آن هستند، بدون
شک، به‌نحوی خوشه‌چین کلاسیک‌ها بوده‌اند (البته خود نیز ره‌آورد مخصوص
خود را داشته‌اند).
منتقدین مکتب کلاسیک
علاوه بر بدبینی‌ها و اختلاف نظرهایی که در میان اقتصاددانان
کلاسیک نسبت به بعضی از اصول و مبانی این مکتب وجود دارد، معارضان مکتب
کلاسیک که در واقع، اصول اولیه مکتب کلاسیک و نظام اقتصاد سرمایه‌داری را
مورد تردید قرار داده و یا نفی کرده‌اند به دو گروه عمده تقسیم می‌شوند. یک
گروه سوسیالیست هستند؛ که از اساس، معتقدند نظام اقتصاد سرمایه‌داری با
اصول خود هرگز قادر به حل مسائل و مشکلات اقتصادی و اجتماعی نیست و به‌همین
دلیل، نظام اقتصادی خود را با اصولی کاملا متضاد با اصول نظام اقتصاد
سرمایه‌داری ارائه می‌کنند و گروه دوم غیر سوسیالیست‌ها هستند؛ که
مکتب‌هایی را در مقابل مکتب کلاسیک به‌وجود آورده‌اند. از آن جمله می‌توان
به اقتصاددانان مکتب تاریخی، نهادگرایان و کنیزین‌ها اشاره کرد.[6]
همچنین
نظریات مکتب کلاسیک در طول دوران عمر خود توسط اقتصاددانان بدبینی مانند
مالتوس و ریکاردو و همچنین مارژینالیستها(نئوکلاسیک‌ها) در مقاطع مختلف به
چالش کشیده شده است. به‌طور کلی اندیشمندان مختلفی از مکاتب مختلف، تا
پایان قرن نوزدهم اندیشه‌های کلاسیک را نقد کرده و به چالش کشیده‌اند.
یکی از مهمترین این افراد جان مینیارد کنیز بود که سه انتقاد جدی را به این مکتب وارد کرد:
نخست
آن‌که به‌عقیده وی در بازار کار کمبود تقاضا برای نیروی کار وجود دارد؛
زیرا به‌دلیل بدبینی‌های بنگاه‌ها نسبت به آینده، سرمایه‌گذاری کمتری صورت
می‌گیرد.
دوم آن‌که در بازار محصول، به‌دلیل آن‌که مصرف تابعی از
درآمد است و بیکاری حاصله درآمدها را کم کرده است. نتیجتا مصرف نیز کم شده
و مازاد عرضه و خدمات به‌وجود می‌آید.
سوم آن‌که در بازار
دارایی‌ها، به‌دلیل وجود همان بدبینی‌ها و در نتیجه، احتمال وجود دام
نقدینگی، تقاضای پول افزایش یافته و بنابراین افزایش بیشتر حجم پول
نمی‌تواند هیچ‌گونه اثری بر روی میزان بهره داشته و آن را کاهش دهد. در
نتیجه، هیچ‌گونه انگیزه‌ای برای افزایش سرمایه‌گذاری و به‌تبع آن، تولید
ناخالص ملی و اشتغال به‌و جود نیامده و احتمال باقی ماندن اقتصاد در شرایط
رکود، همچنان ادامه خواهد یافت.[7]
البته نباید فراموش کرد که جدی‌ترین منتقدان مکتب کلاسیک، اندیشمندان مکاتب سوسیالیسم و مارکسیسم و به‌ویژه خود کارل مارکس بوده‌اند.
سرانجام،
ناهمخوانی نظریات اقتصاددانان کلاسیک با واقعیت‌ها و انتقادات شدید
سوسیالیست‌ها و پیروان مکتب تاریخی به اصول مکتب کلاسیک، تجدید نظر در اصول
مکتب کلاسیک را ضروری می‌نمود. بدین ترتیب استانلی جونز انگلیسی در سال
1871 یعنی 4 سال بعد از انتشار کتاب سرمایه کارل مارکس، کتاب خود را با نام
"نظریه اقتصاد سیاسی" منتشر ساخت و اصول و نظریات اقتصاد کلاسیک، یعنی
دانش اقتصاد سرمایه‌داری را بر اساس مطلوبیت، مورد تجدید نظر قرار داد. به
این ترتیب مکتب نئوکلاسیک(مارژینالیست) شکل گرفت. در حقیقت نئوکلاسیک‌ها
همان اصول کلاسیک‌ها را، در زمینه آزادی و رقابت و منافع شخصی پذیرفتند،
منتها اصل مطلوبیت را جایگزین نظریه ارزش-کار کردند و برخلاف کلاسیک‌ها که
عامل تعیین قیمت را در نیروی کار و در طرف عرضه می‌دیدند، آن‌ها عامل
تعیین‌کننده ارزش و قیمت را در مطلوبیت دیده و در طرف تقاضا جستجو
می‌کردند. با پیدایش مکتب مارژینالیسم و بازسازی نظریات کلاسیک اصول این
مکتب و نظام اقصاد سرمایه‌داری دچار تغییر نشد و اصول لیبرالیسم اقتصادی،
رقابت و تعادل اقتصادی خودکار به‌قوت خود باقی ماند.[8]
آزادی‌خواهی اقتصادی
پس از مرحله‌ی اول، که دوره‌ی پیروز‌های آزادی‌خواهی سیاسی بود،
دوره‌ای آغاز شد که در آن نظریه‌ی آزادی‌خواهی اقتصادی به عنوان
کامل‌کننده‌ی آزادی‌خواهی سیاسی تکوین بافت. اقتصاددانان آزادی‌خواه
(لیبرال) انگلیسی، به پیشوایی آدام اسمیت، پرنفوذترین گروهی بودند که
نظریه‌ی "لیبرالیسم اقتصادی" را شکل دادند. به عقیده‌ی آن‌ها، مکانیسم
خودکار بازار اقتصادی، که قانون عرضه و تقاضا اداره کننده‌ی آن است،
بهترین پایندانِ (ضامن) درستی و پیشرفتِ کار اقتصاد است و هیچ دستی، چه دست
انحصارهای خصوصی چه دست دولت، نباید در کار آن وارد شود. به عقیده‌ی
آن‌ها، مشارکت داوطلبانه‌ی افراد و همکاری آن‌ها با یکدیگر براساس مکانیسم
بازار آزاد به تأمین سود همگان می‌انجامد.
این
نظریه دست لیبرالیسم سیاسی را سخت قوی کرد و آن را به یک نظریه‌ی جامع
درباره‌ی نظم اقتصادی آراست. نظریه‌ی آدام اسمیت درباره‌ی "سیستم ساده و
بارز آزادی طبیعی" نه تنها یک سیستم "آزاد" و غیرشخصی بلکه سیستمی عرضه
می‌کرد که به انسان‌ها اجازه می‌داد نیروهای خود را به سود خود و دیگران
به‌کار اندازند.
لیبرالیسم جدید
اما بازار آزاد اقتصاد و سودجویی بی‌اندازه‌ی افراد نه تنها
چشم‌داشت‌های پیشروانِ جنبش آزادی‌خواهی را برنیاورد، بلکه همراه با
پیامدهای انقلاب صنعتی، آثار شومی از حیث نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی
به بار آورد که مهمترین آن به‌وجود آمدن توده‌ی انبوه کارگران محروم و
تهیدست در کارخانه‌های جدید بود. فشار نیروهای جدید اجتماعی لیبرال‌ها را
واداشت که در لیبرالیسم افراطی بازنگرند و حدودی از دخالت و نظارت دولت را
برای فراهم کردن سود همگان بپذیرند.
اوج جنبش لیبرالیسم اقتصادی
میانه‌ی قرن نوزدهم بود که در آن زمان لیبرال‌ها حتا با تنظیم قانون کار
مخالفت می‌کردند، ولی پس از آن زمان بسیاری مقرراتِ نظارتِ دولت به خاطر
منافع عمومی، مانند مقررات بهداشت و بیمه‌های اجتماعی و همچنین وجود
اتحادیه‌های کارگری را پذیرفتند.
"فایده‌باوران" در انگستان و
یارانِ سیاسی آن‌ها یک جنبه‌ی اجتماعی نیز بر نظریه‌ی لیبرال افزودند. جرمی
بنتام و جیمز میل، پایه‌گذارانِ مکتبِ "فایده‌باوری" با این‌که اقتصاد
آزاد و آرمان آن را می‌پذیرفتند با روش‌های آن مخالف بودند و کوشیدند بازار
آزاد اقتصادی و سودجویی فردی را با مفاهیم حکومت قانونی و وظایف آن به هم
پیوند دهند و شعار خود را "بیش‌ترین خوشنودی برای بیش‌ترین کسان" قرار
دادند. آنان در حقوق و سیاست هوادار قاعده‌ها و قانون‌های عامی بودند که
بیش‌ترین امکانِ انتخاب آزاد و آزادی عملی را برای همه فراهم کند و بر آن
بودند که گسترش آموزش و پرورش و آزادی گفتار، و از جمله حق داشتنِ نماینده و
حق رأی، شرایطِ واقعی آزادی سیاسی را فراهم خواهد کرد.
فایده‌باوری پایه‌ای فلسفی به لیبرالیسم سیاسی داد و لیبرالیسم سیاسی و اقتصادی را به یک نظریه‌ی عملی سیاسی ـ اجتماعی آراست.
لیبرالیسم
انگلیسی حاصل سه سنت است: هواداری از حکومت قانون، آزادی‌خواهی اقتصادی و
فایده‌باوری، که هر یک در دوره‌ی خاصی تکوین شده و گروه‌های مختلفی هوادار
آن بوده و سپس رفته‌رفته در هم آمیخته‌اند. لیبرالیسم انگلیسی به صورت یک
حزب درآمد و سالیان دراز با نام حزب لیبرال هواداران بسیار داشت، ولی به
عنوان یک نظریه‌ی فلسفی و سیاسی نفوذ پایداری در نظام سیاسی انگلستان برجا
گذاشته و هر دو حزب بزرگ آن (محافظه‌کار و کارگر) از آن فراوان اثر
پذیرفته‌اند. در اصول نظری کنونی لیبرالیسم دو اصل ناهم‌ساز با هم ترکیب
شده است: یک عدم دخالت دولت و تأمین حقوق و آزدای‌های فردی و دیگری دخالت
برای تأمین این حقوق و آزادی‌ها.
لیبرالیسم که در آغاز پیدایشِ
خود در درونِ جامعه‌های قرون‌وسطایی یک جنبش انقلابی ضدکلیسا و ضد استبداد
بود، اکنون جزئی از سنت فکری محافظه‌کاری غربی به‌شمار می‌رود و دو حزب
بزرگ آمریکا نیز زیر نفوذ آن قرار دارند.
در عین حال، جنبش سوسیال دموکراسی نیز زیر تأثیر آن قرار دارد.
در
ایالات متحد آمریکا، که حزب قویِ چپ وجود ندارد، سیاستمدارانی را "لیبرال"
می‌گویند که دارای افکار نزدیک به چپ و هوادار اصلاحات اجتماعی و اقتصادی
هستند.
----------
منابع:
از صفحه فیس بوک (اخبار ومطالب اقتصادی)
[1]. تفضلی، فریدون؛ ظهور اندیشه‌ها، مکاتب فکری و نظریات
اقتصادی جدید در دوران انقلاب صنعتی، پژوهشنامه اقتصادی، تابستان 1383،
ش13، ص29.
[2]. محنت‌فر، یوسف؛ ارزیابی و بررسی مکتب اقتصاد کلاسیک، مجلّه اقتصادی، مرداد و شهریور 1383، شماره 33و34، ص102.
[3]. تفضلی، فریدون؛ تاریخ عقاید اقتصادی از افلاطون تا دوره معاصر، تهران، نی، 1375، چاپ دوم، ص82.
[4]. نمازی، حسین؛ نظام‌های اقتصادی، تهران، شرکت سهامی انتشار، 1386، چاپ چهارم، ص47و48.
[5].
دادگر، یدالله؛ تاریخ تحولات اندیشه اقتصادی، قم، انتشارات دانشگاه مفید،
1383، چاپ اول، ص223-288 و قدیری اصل، باقر؛ سیر اندیشه اقتصادی، تهران،
انتشارات دانشگاه تهران، 1376، چاپ نهم، ص75.
[6]. نمازی، حسین؛ ص60.
[7]. محنت‌فر، یوسف؛ ص101.
[8]. نمازی، حسین؛ ص62و63.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر